بدون شک نجات اقتصادی کشور تنها با منابع شایسته انسانی و حرکت بر اساس پژوهش و برنامه ریزی مدون امکان پذیر است. برنامه ریزی و اقدام بر اساس پژوهش و طرح مدون، اصل عمل دنیای مدرن امروزیست که زمان برای آن اهمیت بسیار فوق العاده ایی دارد. اما متاسفانه در کشور ما در بسیاری از سطوح، مدیریت به معنای تکیه زدن بر صندلی چرمی ، اعمال نظر و دستوراتی است که یهویی به ذهن مدیران رسیده و تنها با یک جلسه دو ساعته با مشاورانی که بر اساس نزدیکی سببی و نسبی منصوب شده اند، عینیت پیدا می کند.

این واقعیتی است که در نتیجه زیر پاگذاشتن اصل شایسته سالاری و فدا کردن آن برای راضی نگه داشتن اطرافیان انجام شده که متاسفانه نتایج نکبتاری برای کشور دارد.
باید دانست با این شرایط مشخص نبود اگر درآمد خدادادی و منابع نفتی نبود الان وضعیت اقتصادی ما چه روز و حالی داشت و عملکرد نامناسب مدیریت در بسیاری از سازمانها و نهادهای اقتصادی یقیناً شرایط را بهتر از کشورهای آفریقایی نمی کرد.
متاسفانه این واقعیت تلخی است که باید برای آن چاره ایی اندیشیده شود. برای اکثر مدیران اجرایی کنونی، منابع انسانی معنایی ندارد و در مقام عمل ، همواره به عنوان نیروی کارگری به آن نگریسته شده که مدیر همواره بی چون و چرا در راس قرار می گیرد.
باید دانست از این پس وضعیت برای ما نسبت به گذشته بسیار فرق خواهد کرد چرا که شاید با سیاست جدید آمریکا و حمایت کشورهای اروپایی وآسیایی در تحریم تنها منبع درآمدی این کشور یعنی نفت، اقتصاد مملکت به نوعی دچار بحران گردد و در اینجاست که بیکفایتی برخی از مدیران اجرایی نمود بیشتر خواهد یافت و خلاً مدیریت بحران و هدایت جریان اقتصاد به وضعیت مطلوب بیشتر احساس خواهد شد.
اگر کمی منطقی بیاندیشیم انصافاً چند درصد اقدامات مجریان دولت بر اساس طرح و برنامه بلند مدت واز پیش تعیین شده و بر اساس سند چشم انداز افق توسعه کشور بوده است!؟
چقدر مدیران اجرایی کشور به فکرکاهش وابستگی به نفت بوده و تلاش داشته اند بیشترین بهره برداری از منابع درآمدی نفتی برای توسعه و ایجاد بستر سایر حوزه ها ببرند تا اکنون که در صورت قطع فروش نفت، از بسترهای ایجاد شده بهره برداری گردد!!؟
متاسفانه باید گفت تلاشی که مجلس هفتم وهشتم برای پژوهش محوری دولت انجام داد و هزینه های هنگفتی که برای این مساله تصویب کرد خرج سمینارها و همایشهایی شد که در آن ساعاتی مدیران مجموعه ها و نهادها با گزارش عملکرد اصرار بر کفایت خود داشته و پذیرایی های آنچنانی به دنبال راضی نگه داشتن رسانه ها، کارمندان زیر مجموعه و فضای فکری دوروبر خود شوند. و در بسیاری از مواقع نیز از کدهای بودجه پژوهش برای مقاصد و اهداف سیاسی استفاده شده است.
یادمان نمی رود که چند سال گذشته یک موسسه تحقیقاتی ژاپن که برای میزان بهره وری نیروی انسانی در کشورهای مختلف تحقیق می کرد میزان بهره وری نیروی انسانی در ایران را ۲۰ دقیقه در روز تعریف کرد در حالی که این میزان در ژاپن ۷ ساعت در روز و امریکا ۶ ساعت و اتحادیه اروپا ۵/۵ ساعت تعریف شد.
سازمان جهانی اطلاعات اقتصادی نیز در تازه ترین تحلیل اقتصادی ، کاهش رشد اقتصادی کشور را پیش بینی کرده است.
اکونومیست در گزارش ماه دسامبر ۲۰۱۱ اعلام کرده که در سال جاری رشد تولید ناخالص داخلی واقعی ایران معادل دو درصد خواهد بود که نسبت به رشد ۲.۹ درصدی در سال گذشته کاهش نشان می‌دهد.
اکونومیست همچنین پیش‌بینی کرده که رشد اقتصادی ایران در سال آینده به ۱.۸ درصد کاهش یابد.
باید گفت کاهش رشد اقتصادی معولاً برای کشورهایی اتفاق می افتد که منابع طبیعی تولید ثروت ندارند و شاخص رشد اقتصادی به میزان اشتغال ،تولید و کیفیت خدمات نیروی انسانی و همچنین مشارکتهای اقتصادی مردم بستگی دارد وباید در نظر داشت این نرخ کاهش برای کشوری که از نظر اقتصادی و منبع ثروت به درآمد مستقیم منبع زیرزمینی متصل است هیچ توجیهی ندارد و فقر کارایی منابع انسانی و عدم برنامه ریزی برای رشد اقتصادی را نشان می دهد.
به نظر می رسد دیگر وقت آن رسیده باشد که یک بازنگری کلی در نیروی انسانی در تمامی حوزه ها از خرد تا کلان انجام شود و سیاست گذاری اقتصادی کارا و موثر با بهره وری منطقی انجام گیرد و دوران شعارگویی و شعارزدگی به پایان برسد و جریان شایسته سالار و برنامه محور در کشور شکل بگیرد تا عقب افتادگی کشور جبران گردد.
به هر حال آینده کشور تنها با جریانی زنده خواهد بود که بدون توجه به رانتهای ثروت و قدرت که اکثر دولتیهای کنونی گرفتار آن شدند، با برنامه استوار بر اساس پژوهش، منظم و منسجم ، اقتصاد کشور را به مسیری هدایت کند که رفاه اجتماعی، رضایت عمومی و قطع وابستگی به نفت را فراهم کند .
ماموریتی که مردان اندیشه و عمل و پیش قراولان عرصه پیشرفت و عدالت برای آینده این کشور در سر می پروراند.